Cmentarz Myśli : stycznia 2012

Wynurzam się z oceanu smutku,
z cierpienia wielu śmierci.
Pozostawiona z Tobą, by się nie zestarzeć.
Jesteś jak...
Zanurzony w smutku zachwyt,
który wyrasta z mego serca.

Za mało, by uwierzyć...

Jestem złączem zwycięstw i porażek.Z uśmiechem jak po adrenalinie zastrzyku. Staję się wyraźną, dużą gwiazdą. Inne co chwila spadają, takie jak ja, nigdy nie spadną !. Nie poległa, ogniem na ogień odpowiada.Nie znacie moich myśli i mojej duszy. Nie macie pojęcia co w środku mnie dusi.Z lękiem, którego nie można wyartykułować, nie można także wygrać, a strach zamknięty w dziecięcym mózgu jest zwykle zbyt wielki, żeby mógł znaleźć ujście przez nieduże usta. Prędzej czy później wracałeś z kimś do tych miejsc, które niegdyś napełniały cię niewysłowionym przerażeniem, i napawałeś się smakiem spóźnionego zwycięstwa, aż wreszcie przychodziła ta noc, podczas której okazywało się, że dawne lęki nie zniknęły z twojej podświadomości, lecz tylko zostały na jakiś czas zamknięte w małych dziecięcych trumienkach, pokrytej kwiatami dzikiej róży.

Cmentarz Myśli

czwartek, 5 stycznia 2012

Transcendentalna wartość miłośći