Dziewczyna, choć bardzo młoda, była mężatką.
Chłopiec, choć przystojny, stracił dla niej głowę.
Dziewczyna spotkała się z chłopcem w miejscu
dalekim i ustronnym, by powiedzieć mu, że
ich przygoda, choć słodka, musi się skończyć.
Odpowiedział, że nie, nigdy się nie skończy, bo zapisana jest w gwiazdach.
Odparła, że może i tak było, ale widocznie gwiazdy się zmieniły.
Chłopiec być może zapłakał, dziewczyna być może roześmiała się, najprawdopodobniej dlatego, że była bardzo zdenerwowana.
Niezależnie jednak od powodu, roześmiała się w najgorszym możliwym momencie.
Chłopiec podniósł kamień i rozbił nim jej głowę.
Oprzytomniawszy zaś i zdawszy sobie sprawę z tego, co zrobił, usiadł, oparł się o skałę, położył na kolanach głowę kochanki i poderżnął sobie gardło, pod ciekawym spojrzeniem sroki, która przyglądała się im z sąsiedniego drzewa.
Umierając, ucałował kochankę.
Znaleziono ich z ustami przywartymi do ust, na zawsze sklejonymi wyciekającą z ran krwią.
